cjib

Weblog  |  Cashen in Ten Boer

Drie CJIB-enveloppen op de deurmat. Na opening ben ik een week boodschappengeld armer: 187 euro. Je zult maar een minimuminkomen hebben. Niet te geloven. Wat heb ik misdaan?
Door rood gereden? Met 100 door de Asserstraat in Norg gevlogen? Vanuit mijn cabrio mijn middelvinger opgestoken naar een flitsagent?
Ik zeg: Ten Boer. Ik google op Ten Boer en boetes. Wat blijkt: het dorp is in de provincie Groningen met een straatlengte voorsprong koploper in het uitdelen van bekeuringen. Op de website van RTV Noord ontdek ik dat vorig jaar in Ten Boer gemiddeld 2,95 boetes per inwoner zijn opgelegd.
Dit is nu interessant lokaal nieuws dat de Randstad nooit bereikt. Want het is een opmerkelijk cijfer. Ga er van uit dat in die van god en iedereen verlaten regio het gros van het verkeer lokaal is, vreemden hebben daar niks te zoeken. De slachtoffers zijn mensen die het zwaard van Damocles zien hangen, en een gewaarschuwd mens telt voor twee. Zijn die locals zo hardleers dan? Dan zijn het wel rare sadomasochisten daar in Groningen. Het probleem is vermoedelijk dat aan deze strop, net als op snelwegen met trajectcontrole, ook voor beschaafde automobilisten nauwelijks te ontkomen is.
De fatsoensrakker zegt: had je maar beter uit je doppen moeten kijken. Technisch gesproken heeft hij gelijk. Maar als de gemiddelde ezel zich in zijn eigen achtertuin jaarlijks bijna driemaal aan dezelfde steen stoot, zou de steen wel eens het echte probleem kunnen zijn.
Mijn pakket ziet er zo uit. Boete 1 - heenweg, 14.34 uur – bedraagt 55 euro voor een gemeten snelheid van 71 kilometer per uur, gecorrigeerd 68. Op de terugweg is het enkele uren later tweemaal raak, en hoe: om 18.06 uur 94 euro voor 74 kilometer per uur waar ik zestig mocht, tien minuten later als klap op de vuurpijl nog een graaibonus van 38 euro voor 68 waar ik wederom zestig mocht. In één klap het jaargemiddelde van de gemiddelde Ten Boerder.
Als de zeer keurige rijder die ik ben, heb ik me ook in Groningen poeslief gedragen. Ik reed op het soort provinciale weg waar je in mijn regio’s normaliter 70 of 80 rijdt, zo’n doorgaande weg die in een kaarsrechte lijn langs Ten Boer loopt – de N360, ik vergeet hem nooit meer. Aan de snelheidsovertredingen is te zien dat mijn gemiddelde snelheid rond de zeventig lag, precies het tempo dat ik dacht te mogen maken. Ik moet een verkeersbord hebben gemist, of een meter te laat hebben geremd. Ter hoogte van het dorp, waar matiging van tempo voor de verkeersveiligheid opportuun is, heb ik bovendien voor het stoplicht gestaan, dus daar kan ik het nooit te bont hebben gemaakt. Maar: no escape. Dit is puur cashen.
In de provincie Groningen moeten een paar mensen fors worden toegesproken, vrees ik. Zet maar een extra stoplicht neer als je per sé de loop uit het verkeer wilt halen. Ik kom daar nooit meer.